زهی ز خامة سحر آفرین استادی در آسمان سخن خاطر فلک سیرشبه تار نظم چو چنگ آشنا کند ناهید شگفت ازو گل با غ سخن چنانکه شود کند پدید به هر چندگاه نقشی خوش بخوش ادایی سیمین بران آشوری یکی کتاب ( مناجات های جاویدان ) بگلستان ادب هر یکی شکفته گلی کلامشان همه چون گل لطیف و عطر آگین بیاد دوست ز جان بر فروخته شمعی ز جام ساقی باقی چنان شده سر مست بذکر دوست چنان گرم و نغمه پردازند دگر گرفته گهرها ز ژرف دریایی نهاده (راز دل)ش نام و وه چه نامی خوش ز بحر طبع گهر خیز حضرت ( کیوان ) گهی ز نثر چو پروین کند گهر ریزی خرد ز سرعت اندیشة فلک پویش دگر شراره یی از جان و دل گداخته یی ز سینه سوخته ( یعقوب ) شاعر ناکام جگر گداختة عشق تاب سوز که داشت یگانه حافظ کردی سرای کرمانشاه کسی نبوده به ایثار همچو او که کند به عشق رنگ دگر داد و معنی دیگر دگر ( حدیقه ) بهاری بهشت پیوندست ز گونه گونه ریاحین که جمع کرده در او دگر زیر پیر دل آگاه و خوش نوا (حیران) نهفته در صدف بحر ( کنز عرفان ) ش چو خضر هادی گمگشتگان وادی عشق سخن به کوتهی آرم که طبع نازک را خلاصه این چمن آرای بوستان ادب نموده جمع جز اینها بسی اثر که خدای ( محمد ) و ( علی ) ش یار باد کافر زاد |
که زیبدش به جهان ادب جهانبانی ز اختران ادب می کند چراغانی ز تاب شرم عرق ریزدش ز پیشانی شکفته شاهد گلشن زابر نیسانی بدیع و نغز و دلارا چو نامة مانی به دلربایی افسونگران کلدانی ز واصلان بحق عارفان ربانی نه گل که گلشنی از گلبنان حقانی نوایشان همه گیرا ، چو راح ریحانی که همچو روز بخود کرده شام ظلمانی که بیخبر شده از خویش و عالم فانی که غیر دوست تو گویی به دهر اصلا، نی که ساحلش نتوان یافتن به آسانی که دل خزینه عشق است وعرش رحمانی بزرگوار ادیبی که نیستش ثانی گهی ز نظم نو آئین کند دُر افشانی عرق ز چهره بریزد ز شرم نادانی که داده خانه طاقت به سیل ویرانی که سوخت آتش عشقش چو پیر کنعانی به سینه کورة آتش ز درد پنهانی شگرف بلبل الحان نغز گورانی در آستانِ وصال ، عشق خویش قربانی تبارک الله ازین پایگاه انسانی که ایمن آمده از آفت زمستانی سزد که غیرت گلزار جنتش خوانی محیط حکمت و عرفان و سر سبحانی بسی جواهر پر رمز و راز عرفانی دلیل خسته دلان دیار حیرانی شود پدید ملالت ز گفت طولانی که لطف حق به همه حال بادش ارزانی مصون بداردشان ز آفت پریشانی فراز چرخ فضیلت لوای ( سلطانی ) |
(کرمانشاه ، بهار 1369)