• بازديدها: 1 685

استاد هادی ارفع کرمانشاهی (1313 – 1382 ش)



 زهی  ز  خامة   سحر    آفرین       استادی
در  آسمان  سخن  خاطر   فلک      سیرش
به  تار  نظم  چو  چنگ  آشنا  کند    ناهید
شگفت  ازو  گل با غ سخن  چنانکه    شود
کند  پدید  به  هر  چندگاه  نقشی    خوش
بخوش    ادایی   سیمین    بران     آشوری
یکی   کتاب    (  مناجات های   جاویدان  )
بگلستان   ادب   هر   یکی   شکفته    گلی
کلامشان همه چون گل لطیف  و  عطر آگین
بیاد   دوست    ز جان   بر  فروخته    شمعی
ز جام ساقی باقی  چنان  شده   سر  مست
بذکر  دوست  چنان   گرم  و  نغمه  پردازند
دگر    گرفته    گهرها    ز     ژرف     دریایی
نهاده (راز دل)ش نام و وه  چه  نامی  خوش
ز بحر   طبع  گهر  خیز  حضرت   ( کیوان )
گهی   ز  نثر  چو  پروین  کند  گهر    ریزی
خرد   ز   سرعت   اندیشة    فلک     پویش
دگر  شراره  یی  از جان و دل  گداخته  یی
ز سینه  سوخته   ( یعقوب )   شاعر   ناکام
جگر  گداختة  عشق  تاب سوز  که  داشت
یگانه   حافظ    کردی     سرای    کرمانشاه
کسی  نبوده  به  ایثار   همچو   او   که  کند
به  عشق  رنگ  دگر  داد   و   معنی   دیگر
دگر   ( حدیقه )  بهاری   بهشت  پیوندست
ز گونه  گونه  ریاحین  که  جمع کرده در  او
دگر  زیر  پیر  دل  آگاه و خوش نوا (حیران)
نهفته   در   صدف   بحر  ( کنز عرفان )  ش
چو   خضر  هادی  گمگشتگان  وادی عشق
سخن   به   کوتهی   آرم  که  طبع  نازک  را
خلاصه    این    چمن    آرای   بوستان  ادب
نموده   جمع   جز   اینها  بسی اثر که خدای
( محمد )   و   ( علی )  ش  یار  باد کافر  زاد
که   زیبدش   به    جهان  ادب  جهانبانی
ز   اختران    ادب    می    کند    چراغانی
ز  تاب   شرم   عرق  ریزدش  ز   پیشانی
شکفته   شاهد    گلشن    زابر    نیسانی
بدیع   و   نغز   و    دلارا   چو  نامة   مانی
به      دلربایی       افسونگران      کلدانی
ز    واصلان      بحق     عارفان        ربانی
نه   گل   که  گلشنی  از  گلبنان    حقانی
نوایشان   همه   گیرا ،  چو   راح   ریحانی
که  همچو  روز  بخود  کرده  شام ظلمانی
که  بیخبر  شده  از  خویش  و  عالم فانی
که  غیر دوست تو گویی به دهر اصلا، نی
که    ساحلش   نتوان   یافتن   به   آسانی
که دل خزینه عشق است وعرش رحمانی
بزرگوار      ادیبی    که    نیستش     ثانی
گهی   ز  نظم  نو  آئین  کند  دُر   افشانی
عرق    ز   چهره  بریزد   ز  شرم    نادانی
که   داده   خانه  طاقت  به  سیل   ویرانی
که  سوخت  آتش عشقش چو پیر کنعانی
به   سینه   کورة   آتش   ز   درد   پنهانی
شگرف     بلبل    الحان     نغز      گورانی
در  آستانِ  وصال ،  عشق خویش قربانی
تبارک     الله     ازین     پایگاه      انسانی
که    ایمن    آمده   از    آفت     زمستانی
سزد   که   غیرت   گلزار  جنتش   خوانی
محیط  حکمت  و  عرفان  و  سر سبحانی
بسی   جواهر   پر  رمز    و    راز   عرفانی
دلیل     خسته     دلان     دیار     حیرانی
شود    پدید    ملالت   ز   گفت    طولانی
که  لطف  حق  به  همه حال بادش ارزانی
مصون    بداردشان    ز    آفت   پریشانی
فراز   چرخ   فضیلت   لوای   ( سلطانی )
 
(کرمانشاه ، بهار 1369)