| ای مهد خاطرات من ، ای خاک مشگسود آزاد وار مردم مهمان نواز تو در دیم زار های تو از کشته پشته ها بر لوح صبح و شام افقهای دلکشت صحرا و کشتزار و در و دشت در بهار ما را ز لطف ، آینه ای در برابری (نیلوفری سراب) تو از نقش مهر و ماه وان قصه های جام جم و گنج خسرویش یاد از (سراب قنبر) و (دریاچة سراب) وان کوچه باغهای خزانی که می دهد ما و صفای (چشمه روضان) چه غم که نیست یکره به (طاق بستان) بگذر به پای جان کانجا توان شنید هنوز از دهان طاق حقا که شرممان ز (قراسو) که گشته است در (بیستون) بسای جبین از سر نیاز وان لوح راز گونه ، کز آن خط دیر سال جوشد اگر ز جان و دلت عشق این دیار بس کاروان خسته کز آن چشمه شگرف بشنو خروش و نغمة (گاماس آب) را از (آبشار صحنه) بیا گن کنار و جَیب از (خضر زنده) گوی و ز (ریجاب) و (سیمره) در (صحنه) و (زهاب) تو تندیس عهد (ماد) دشمن اگر چه ترک و چه تازی ، بروزگار ماندی تو پایدار و ظفرمند و سرفراز پنجه به پنجة تو نهادن ز خیرگی است وه زان شبان که همچو بتی (پراو) از غرور گر سروری به سرکشی و سرفرازی است ای بر گرفته دل ز دیاران آشنا ای مهد و مدفن من و کرمانشهان من از پا فتاده ایم بجان با تو زنده ایم یک شکوه نیز باشدم ای مام مهربان دلتنگی ات مباد ، پس از گشت قرنها (سلطانی) آن ادیب گرامی به عهد ما شکرانه و ثنای ترا ای دیار عشق گفتم من این چکامه ترا ، گر بهار گفت : |
ای در تو هر چه باید وای با تو آنچه بود شهره به شادخواری و گسترده خوان جود بی سعی و آبیاری دهقان توان درود بس نقش ها نگارد جادوگر وجود از کوه تا به کوه چو فیروزه ای کبود خود را ستوده است هر آنکس ترا ستود بر لوح خاک ، لطف و صفایی دگر فزود بسی روزگارها که دل از مرد و زن ربود وان طرفه میوه های گلابی و سیب و تود هر خار نکهت گل و هر چوب بوی عود (شیراز و آب رکنی و آن باد) مشگسود بگشای چشم عبرت و یا درآر آنچه بود (شبدیز) و (شادباد) به آهنگ چنگ ورود (رازآور) و (روانسر) مان این پلید رود کوهی که سر ز فخر به بام سپهر سود بس قفلها ز سینه راز کهن گشود بتوان صدای تیشة فرهاد را شنود با جرعه ای غبار ره از جان و تن زدود تا با تو سرکند ز کهن قصه ها سرود گنجی بود روان ز گهرهای نا بسود تا (اصفهان) بخویش نبالد ز (زنده رود) از قوم (آریا) که گذشتند همچو دود جز شرمساری از تو در آخر ندید سود صد بار چنگ خصم اگر چهره ات شخود کس آزموده همچو تویی را نیازمود در معبد طلایی مهتاب می غنود این کوه را سزد که فرازی است بی فرود بگذر ز(روم) و (ری) که نمودی ست بی نمود ای مهر تو به جانم و عشقت به تار و پود باری تو دیر زی اگر از ما گذشت زود این سان تو با سخاوت ما این چنین حسود؟! نامی ز تو بدفتر تاریخ اگر نبود این گوی را به همت والای خود ربود گویم بدو سپاس و فرستم ترا درود ( بر مرغزار دیلم و طرف سپید رود ) |
(کرمانشاه ، مهر 1371)
