قلم ، شمشیر کن در پهنة ناورد سلطانی
که از دشمن بر آری با دلیری گَرد سلطانی
هراسی نیست از نو جیره خواران پلشت دون
خزان را باغ گیرد ، موجِ برگِ زردِ سلطانی
بهاران می رسد از راه و در اوج شکوفایی
تبسم می کند در گلستانت ورد سلطانی
گذشتی از سر هستی نمودی گوهر جان را
قلم اندیشه را کی بوده خواب و خورد سلطانی
به جمع پاسداران سُخن از ناب گفتارت
به جان ها، لحظه های عشق گل می کرد سلطانی
ز نا همواری و نا مردمی پروا هرگز
ره عشق است و راه بی برو برگرد سلطانی
تو ، با آزادگی بگذر ز نام و کام رسوایان
که با اندیشمردان بوده ای همدرد سلطانی
به فرهنگ کهن اندیشه ساز مردمی نازم
بباغ زادگاهم چون تویی پرورد سلطانی
نفس گیر شکست دردناک زخم مردادم
که بر دوشم گرانی می کند این بَرد سلطانی
ز داغ و درد مردان دلیر زادگاه من
بر آرد سینه ی تاریخ آهِ سرد سلطانی
در این میدان که شمشیر قلم را داده ای جولان
نمی بینم کسی را با تو هم آورد سلطانی
ندارد جز غزل امید آن آزاده بپذیرد
«وفا» این هدیه را خاک رهت آورد سلطانی
که از دشمن بر آری با دلیری گَرد سلطانی
هراسی نیست از نو جیره خواران پلشت دون
خزان را باغ گیرد ، موجِ برگِ زردِ سلطانی
بهاران می رسد از راه و در اوج شکوفایی
تبسم می کند در گلستانت ورد سلطانی
گذشتی از سر هستی نمودی گوهر جان را
قلم اندیشه را کی بوده خواب و خورد سلطانی
به جمع پاسداران سُخن از ناب گفتارت
به جان ها، لحظه های عشق گل می کرد سلطانی
ز نا همواری و نا مردمی پروا هرگز
ره عشق است و راه بی برو برگرد سلطانی
تو ، با آزادگی بگذر ز نام و کام رسوایان
که با اندیشمردان بوده ای همدرد سلطانی
به فرهنگ کهن اندیشه ساز مردمی نازم
بباغ زادگاهم چون تویی پرورد سلطانی
نفس گیر شکست دردناک زخم مردادم
که بر دوشم گرانی می کند این بَرد سلطانی
ز داغ و درد مردان دلیر زادگاه من
بر آرد سینه ی تاریخ آهِ سرد سلطانی
در این میدان که شمشیر قلم را داده ای جولان
نمی بینم کسی را با تو هم آورد سلطانی
ندارد جز غزل امید آن آزاده بپذیرد
«وفا» این هدیه را خاک رهت آورد سلطانی
